วันนี้เป็นอีกวันหนึ่ง ที่ป๊าคิดอะไรไม่ออก มันอาจเป็นเพราะว่า ช่วงนี้ ป๊ามีเรื่องให้คิดอยู่หลายเรื่อง และเพิ่งเดินผ่านวิกฤตเรื่องงาน มาได้เข้าเดือนที่สอง ซึ่งถ้าผ่านช่วงนี้ไปได้ หลังจากนี้ คงมีแต่เรื่องดีๆ เข้ามาแน่นอน
เวลาป๊าคิดอะไรไม่ออก หรือช่วงที่จิตใจมีเรื่องให้คิดมากสักหน่อย ป๊าก็จะคิดถึงลูก สังเกตได้ คือจะเอารูปน้องเว็บมาโพสต์ ในหน้า Facebook นั่นเป็นสิ่งแรกที่จะทำ และมันจะช่วยทำให้จิตใจของป๊าดีขึ้นในระดับหนึ่งในทันที สิ่งที่ทำนี้ ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เป็นเรื่องที่เราสองคน น่าจะรู้ และเข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายอะไรกันมาก
สถานะคนโสด ไม่มีครอบครัวมาเกือบ 20 ปีแบบป๊านะ จริงๆ ก็ไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ว่ามีลูกหรอกนะ เพราะมันเสียเรทติ้ง 555+ แต่คนเราทุกคน มันหลีกหนีความจริงแห่งชีวิตไม่ได้หรอก การมีลูก การเป็นพ่อหม้าย แม่หม้าย คุณพ่อ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว สมัยนี้ มันไม่ใช่เรื่องแปลก คนที่เลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวได้ ป๊าคิดว่า เป็นสิ่งที่น่านับถือซะมากกว่า เพราะมันต้องทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกันไง
และเวลานี้ ก็ชินกับการอยู่ตัวคนเดียวซะแล้ว อายุก็มากแล้ว เวลานี้ ป๊าคิดแค่ว่าจะสร้างฐานะตัวเองให้ดีขึ้นกว่านี้ได้อย่างไร และอยากมีโปรเจคสักชิ้นหนึ่ง ทำก่อนตาย คืองานที่เกี่ยวกับอาสาสมัคร ช่วยเหลือคนแก่ ที่ขาดที่พึ่งทางใจ อันนี้ซีเรียส และอยากทำมาก และป๊าจะคิดทำให้ได้ ในประเทศนี้นี่แหละ..
เพราะป๊ารู้สึกว่า ตัวเองนับวัน จะห่างจากอากง อาม่า ขึ้นไปทุกที เข้าปีที่ 5 แล้ว ที่ป๊าไม่ได้อยู่ใกล้ชิดพวกท่าน และป๊าอาย ที่จะไลน์ไปคุยกับท่าน เพราะเวลานี้ ป๊าก็ยังไปได้ไม่ดีเท่าไหร่ ในชีวิตการทำงาน ตลอดห้าปีที่อยู่ที่นี่
รู้สึกเป็นคนอกตัญญูยังไงไม่รู้ เลยคิดว่า หากเป็นไปได้ ก็อยากจะทำงานอะไร เพื่อชดเชยความผิด ที่ไม่สามารถดูแลอากง อาม่าได้ในเวลานี้สักหน่อย หากยังไม่ได้กลับบ้านนะ งานนี้คงจะช่วยให้ป๊ารู้สึกสบายใจมากขึ้น ส่วนน้องเว็บ เวลานี้ ก็ช่วยทำหน้าที่ลูกแทนป๊าไปก่อนก็แล้วกัน
ปีหน้า.. จะเป็นปีทองของป๊า เพราะมีโปรเจค 1-2 ชิ้น ที่ป๊าจะทุ่มเทกำลังเต็มที่ไปกับมัน และคิดว่ามันต้องสำเร็จแน่ คิดไปแล้ว หากเทียบสมัยตอนป๊าเพิ่งเรียนจบใหม่ๆ จนกระทั่งเป็นเจ้าของบริษัทเอง ตอนอยู่ไทย ยังใช้เวลามากกว่า 5 ปีที่ป๊าได้เริ่มต้นจาก 0 ใหม่ ตอนอยู่ที่นี่ โดยไม่มีทุนอะไร
และวันนี้ ป๊ากำลังจะกลับไปยืนอยู่ในจุดเดิม ที่เป็นเจ้าของธุรกิจแบบเดียวกับที่อยู่กับไทย.. อีกครั้ง
เป็นกำลังใจให้ป๊าด้วยละกัน..
ได้ระบายออกทางตัวหนังสือ จากการเขียนบันทึกฉบับนี้แล้ว ก็รู้สึกคิดอะไรออกมากขึ้นละ รู้สึกหิวข้าวมากตอนนี้ เดี๋ยวจะไปหาอะไรทำกินในครัวก่อน แล้วค่อยมาเร่งเขียนโปรเจคที่ค้างอยู่ให้เสร็จต่อ.. จะดีกว่า
รักลูก.. ป๊าเอง (Nov. 26, 2018 - 11:02 PM)
เวลาป๊าคิดอะไรไม่ออก หรือช่วงที่จิตใจมีเรื่องให้คิดมากสักหน่อย ป๊าก็จะคิดถึงลูก สังเกตได้ คือจะเอารูปน้องเว็บมาโพสต์ ในหน้า Facebook นั่นเป็นสิ่งแรกที่จะทำ และมันจะช่วยทำให้จิตใจของป๊าดีขึ้นในระดับหนึ่งในทันที สิ่งที่ทำนี้ ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เป็นเรื่องที่เราสองคน น่าจะรู้ และเข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายอะไรกันมาก
สถานะคนโสด ไม่มีครอบครัวมาเกือบ 20 ปีแบบป๊านะ จริงๆ ก็ไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ว่ามีลูกหรอกนะ เพราะมันเสียเรทติ้ง 555+ แต่คนเราทุกคน มันหลีกหนีความจริงแห่งชีวิตไม่ได้หรอก การมีลูก การเป็นพ่อหม้าย แม่หม้าย คุณพ่อ คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว สมัยนี้ มันไม่ใช่เรื่องแปลก คนที่เลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวได้ ป๊าคิดว่า เป็นสิ่งที่น่านับถือซะมากกว่า เพราะมันต้องทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกันไง
และเวลานี้ ก็ชินกับการอยู่ตัวคนเดียวซะแล้ว อายุก็มากแล้ว เวลานี้ ป๊าคิดแค่ว่าจะสร้างฐานะตัวเองให้ดีขึ้นกว่านี้ได้อย่างไร และอยากมีโปรเจคสักชิ้นหนึ่ง ทำก่อนตาย คืองานที่เกี่ยวกับอาสาสมัคร ช่วยเหลือคนแก่ ที่ขาดที่พึ่งทางใจ อันนี้ซีเรียส และอยากทำมาก และป๊าจะคิดทำให้ได้ ในประเทศนี้นี่แหละ..
เพราะป๊ารู้สึกว่า ตัวเองนับวัน จะห่างจากอากง อาม่า ขึ้นไปทุกที เข้าปีที่ 5 แล้ว ที่ป๊าไม่ได้อยู่ใกล้ชิดพวกท่าน และป๊าอาย ที่จะไลน์ไปคุยกับท่าน เพราะเวลานี้ ป๊าก็ยังไปได้ไม่ดีเท่าไหร่ ในชีวิตการทำงาน ตลอดห้าปีที่อยู่ที่นี่
รู้สึกเป็นคนอกตัญญูยังไงไม่รู้ เลยคิดว่า หากเป็นไปได้ ก็อยากจะทำงานอะไร เพื่อชดเชยความผิด ที่ไม่สามารถดูแลอากง อาม่าได้ในเวลานี้สักหน่อย หากยังไม่ได้กลับบ้านนะ งานนี้คงจะช่วยให้ป๊ารู้สึกสบายใจมากขึ้น ส่วนน้องเว็บ เวลานี้ ก็ช่วยทำหน้าที่ลูกแทนป๊าไปก่อนก็แล้วกัน
ปีหน้า.. จะเป็นปีทองของป๊า เพราะมีโปรเจค 1-2 ชิ้น ที่ป๊าจะทุ่มเทกำลังเต็มที่ไปกับมัน และคิดว่ามันต้องสำเร็จแน่ คิดไปแล้ว หากเทียบสมัยตอนป๊าเพิ่งเรียนจบใหม่ๆ จนกระทั่งเป็นเจ้าของบริษัทเอง ตอนอยู่ไทย ยังใช้เวลามากกว่า 5 ปีที่ป๊าได้เริ่มต้นจาก 0 ใหม่ ตอนอยู่ที่นี่ โดยไม่มีทุนอะไร
และวันนี้ ป๊ากำลังจะกลับไปยืนอยู่ในจุดเดิม ที่เป็นเจ้าของธุรกิจแบบเดียวกับที่อยู่กับไทย.. อีกครั้ง
เป็นกำลังใจให้ป๊าด้วยละกัน..
ได้ระบายออกทางตัวหนังสือ จากการเขียนบันทึกฉบับนี้แล้ว ก็รู้สึกคิดอะไรออกมากขึ้นละ รู้สึกหิวข้าวมากตอนนี้ เดี๋ยวจะไปหาอะไรทำกินในครัวก่อน แล้วค่อยมาเร่งเขียนโปรเจคที่ค้างอยู่ให้เสร็จต่อ.. จะดีกว่า
รักลูก.. ป๊าเอง (Nov. 26, 2018 - 11:02 PM)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น