ได้ยินเสียงเด็กข้างบ้าน แหกปากร้องไห้ เวลาไม่พอใจอะไร เวลาต้องการอะไร เมื่อร้องแล้วก็จะมีอากง อาม่า อาเจ็ก อาแปะ ต่างรีบกรูกันเข้ามาเพื่อปลอบใจ โอ๋ๆ จนเด็กคนนั้นหยุดร้อง และจะได้ยินอยู่บ่อยครั้ง เพราะเด็กคนนั้นยังเล็กอยู่ หลายครั้งก็อดคิด และสะท้อนถึงน้องเว็บไม่ได้ว่า น้องเว็บเกิดมา ในสภาพแวดล้อมที่สามปีแรก มีพ่อแม่อยู่ครบ และไม่มีใครอื่น ไม่มีอากง ไม่มีอาม่า ไม่มีญาติฝ่ายแม่ หรือฝ่ายพ่อมาดูแล มาใกล้ชิด มาให้ความอบอุ่นสิ่งที่น้องเว็บมี คือความอบอุ่นจากพ่อ และแม่ของน้องเว็บเท่านั้น และที่ยิ่งแย่ไปกว่านั้น ก็คือช่วงเวลาที่ใครบางคน มาจากไป ทิ้งให้เราเหลือกันอยู่แค่สองคน ทางเลือกที่น้องเว็บไม่ได้ต้องการก็เกิดขึ้นมาอีก สุดท้าย ก็เหลือแค่พ่อของเค้าเพียงคนเดียว
เคยคิดอยู่หลายครั้งว่า น้องเว็บเคยร้องไห้แหกปาก เรียกร้องความสนใจอย่างกับเด็กข้างบ้านบ้างหรือเปล่า ก็สรุปว่าไม่ค่อย หรือแทบจะไม่มีเลย ไอ้ที่จะคิดว่าน้องเว็บเป็นเด็กที่น่ารัก ไม่งอแงเหมือนเด็กคนอื่นก็ไม่ใช่ เพราะเด็กก็คือเด็ก อยากร้องก็ร้อง คงไม่เสแสร้งอะไร เหมือนผู้ใหญ่บางคน
ความจริงแล้ว น้องเว็บไม่มีโอกาสที่จะร้องไห้ แหกปากเรียกร้องความสนใจมากกว่า เพราะสามปีแรก หันไปทางไหนก็เจอไม่พ่อก็แม่ นั่นยังดีหน่อย แต่หลังจากนั้น จะร้องไห้งอแง ก็เจอแต่พ่อมัน สุดท้าย น้องเว็บก็เลยไม่ร้องไห้เลย
ดู เหมือนจะดี แต่ก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน เพราะเค้าเองก็ควรจะได้ทำในสิ่งที่เด็กคนอื่นเค้าทำกัน ไม่ใช่มองไปทางไหนก็เจอแต่พ่อมัน ป๊ามัน ไม่มีทางเลือกอื่นเลย...
แม้ น้องเว็บจะไม่สามารถแหกปากร้องไห้เรียกร้องความสนใจในวัยเด็กกับใครได้ แต่ขอให้น้องเว็บรู้ไว้เสมอนะว่า ไม่ว่าน้องเว็บจะเป็นเด็กเล็ก หรือโตเป็นควายแค่ไหนก็ตาม คนที่จะอยู่ในวันที่น้องเว็บร้องไห้ตลอดอะ.. คือป๊าคนนี้ เข้าใจมั๊ย (ปล. ถ้าป๊าไม่ตายซะก่อนนะ...)
รักลูกนะ.. อดทนหน่อยนะลูก
(5 พฤศจิกายน 2551)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น