หลังจากที่ผมมได้สูญเสียความรักจาก บุคคลที่ผมคิดว่า เธอจะพร้อมเดินร่วมทางไปกับผมตลอดชีวิต ณ วันนั้น จนถึงบัดนี้ ผมเองก็ยังคงอยู่กับลูกชายของผม เพียงลำพัง 2 คน ยังไม่มีใครเข้ามาชดเชยสิ่งที่ขาดหายของเราทั้งสองคน จนกระทั่งถึงทุกวันนี้
ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเข้ามา หรือเพราะไม่ใช่ผมบกพร่องจนไม่มีใครกล้าเข้ามา ผมพยายามหา พยายามขวนขวาย ความอบอุ่น ความรัก ที่จะมาเติมเต็มให้พวกเราได้ ทั้งทางโลกไซเบอร์ และทางโลกออนไลน์
หลังจากที่ผมยอมเปิดใจ ยกกะลาที่ครอบตัวเองออก หลังจากที่ทำใจเรื่องแม่ของลูกมา 2 ปี ผมก็ได้เจอบุคคลมากมายที่ผ่านเข้ามา รู้สึกดีมาก และลืมความเจ็บปวดต่างๆ เหล่านั้นไปแทบจะหมดสิ้น จากเดิมที่เคยพยายามจะทำทุกทางเพื่อให้ได้แม่ของลูกกลับคืนมา กลับกลายเป็นภาวนาขอให้เธอผู้นี้ไปได้ดี และขอให้เธอมีความสุข และจง "อย่ากลับมาวุ่นวายกับเราสองคนพ่อลูกอีก"
และนี่คือสัจธรรมของผม ข้อที่ 1 นั่นคือ "คำว่าฉันจะมีเธอคนเดียว จะจงรักภักดีกับเธอผู้นี้ตลอดไป แม้ฉันเสียเธอไปฉ้นจะไม่มีใคร จะรอเธอ ฯลฯ ต่างๆ นานาเหล่านี้ มันมีแค่ในหนัง หรือนิยาย" เพราะความจริงแล้ว มันไม่มี ที่เราต้องพูดกันแบบนี้ คิดกันแบบนี้ ก็เพราะในช่วงเวลานั้นๆ เรามีแต่คนๆ นั้นต่างหาก เพราะถ้าวันใด เรามีใครเข้ามาชดเชย หรือทดแทน ถ้อยคำต่างๆ คำสัญญาต่างๆ เหล่านี้ ก็จะฟังแล้วรู้สึกตลก เช่นเดียวกับผมทุกวันนี้ มองย้อนตัวเองกลับไปแล้วก็รู้สึกตลกเหมือนกัน แม้ทุกวันนี้ก็ยังคงไม่มีใครอยู่เหมือนเดิมก็ตาม และที่ผ่านมา ทำให้ผมเข้าใจ และตอกย้ำความมั่นใจในนิยามแห่งความรักข้อนี้ อย่างชัดเจน
และการเปิดใจของผมครั้งนี้ ทำให้ผมได้รู้จักกับใครหลายๆ คนที่ผ่านเข้ามา และเป็นประสบการณ์ดีบ้าง ไม่ดีบ้าง แต่อย่างน้อยก็ทำให้ผมรู้สึกดี และมีชีวิตชีวาในการดำเนินชีวิตต่อไปมากขึ้น ไม่ใช่เฉพาะผมคนเดียวที่รู้สึกดี แต่รวมถึงลูกน้อยของผมเองด้วย เพราะเมื่อใดที่มีใครเข้ามาในชีวิตพ่อเค้า เค้าเองก็จะได้รับความรู้สึกดีๆ เหล่านั้นด้วย เพราะผมแสดงตัวให้ทุกคนเห็นว่าผมมีลูกแล้ว และเค้าเหล่านั้นก็ยินดี ที่จะรับรู้เรื่องราวของลูกผมด้วยเสมอ ลูกผมก็เลยได้รับผลต่างๆ เหล่านั้นด้วยทุกครั้ง...
จบตอนที่ 1 ไว้มาเล่าต่อ ตอนนี้ลูกตื่นแล้ว มีโอกาสจะมาเล่าใหม่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น