ต่อไปจะไม่ตีลูก ต่อหน้าเพื่อนอีกแล้วนะ

เมื่อวาน เป็นวันครู น้องเว็บ ไม่ได้ไปโรงเรียน เพราะที่โรงเรียนหยุด ช่วงนี้ น้องเว็บเริ่มโตเป็นเด็กโตขึ้นมหน่อยนึงแล้ว เพราะตอนนี้ก็อายุ 6 ขวบ 3 เดือนได้แล้ว จริงๆ แล้วก็รู้สึกเบาลงไปกว่าแต่ก่อนเยอะ ถ้านับตั้งแต่แม่เค้าจากไป ตอนนี้น้องเว็บ เริ่มอาบน้ำเองได้ ล้างก้นให้ตัวเองได้ (จริงๆ ก็ทำได้มาเกือบปีแล้วนะ) พูดรู้เรื่องมากขึ้น สรุปว่าก็เบาแรงลงไป สองสามเดือนที่ผ่านมา น้องเว็บจะมีเพื่อนๆ แถวบ้าน มาเล่นที่บ้านบากขึ้น จริงๆ แล้วเป็นการดีนะ เพราะหากน้องเว็บไปเล่นที่อื่น บ้านอื่น คงทำให้ลำบากใจ ที่จะต้องเดินออกไปตามหาเค้าตลอดเวลา ก่อนปีใหม่ เลยได้ถือโอกาส ย้ายที่ทำงาน ที่ทำอยู่ชั้นล่างของบ้าน มาอยู่ชั้นสอง ห้องน้องเว็บเดิมที่เอาไว้เก็บของเล่นนี่แหละ เอามาทำออฟฟิซ ก็รู้สึกดีนะ เพราะแยกเป็นสัดเป็นส่วนดีกว่าแต่ก่อน อีกทั้ง ชั้นล่างที่เราเคยเอาไว้เป็นที่ทำงาน ก็กลายเป็นพื้นโล่งๆ ที่เหมาะสำหรับให้น้องเว็บ กับเพื่อน ได้กระโดดโลดเต้นกันได้อย่างเต็มที่ไม่เหมือนแต่ก่อน แต่ก่อน ทำงานไปด้วย เฝ้าดูเพื่อนน้องเว็บเข้ามาเล่นไปด้วย เด็กๆ ก็ไม่ค่อยกล้าที่จะเล่นกันสักเท่าไหร่ เพราะเกรงใจพ่อน้องเว็บ แต่ตอนนี้เต็มที่เลย เกมคอมพิวเตอร์ วีดีโอ เครื่องเล่นซีดีที่เตรียมไว้ให้ มันเพียงพอสำหรับความสนุกสนานของน้องเว็บได้ แบบไม่ต้องกังวลว่าเค้าจะไม่มีอะไรเล่นหรือเปล่า

เพื่อนๆ ของน้องเว็บ ค่อนข้างจะไม่เหมือนน้องเว็บ คือไม่ค่อยมีสัมมาคารวะสักเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะพ่อแม่เค้าเป็นชาวบ้านธรรมดาสามัญมั๊ง เลยทำให้เวลาพูดไม่ค่อยมีหางเสียง หรือกิริยาท่าทาง ไม่อ่อนน้อม ซึ่งยอมรับได้นะ เพราะเข้าใจพ่อแม่เค้าดี และตลอดเวลาที่พวกเค้ามาเล่นที่บ้านกับน้องเว็บ ก็ได้พยายามสั่งสอน เท่าที่พอจะทำได้

เมื่อวาน พอหลังจากพวกเค้าตื่นกันแล้ว (มานอนกันที่บ้าน เป็นเพื่อนน้องเว็บเพิ่มอีก 3 คน) พวกที่ตื่นแล้วก็ลงไปชั้นล่างเพื่อดูการ์ตูนกัน มันเช้ามากสำหรับน้องเว็บ แต่ไม่เช้าสำหรับพวกเค้า เพราะพวกนี้ เค้าจะตื่นกันเช้ากว่าน้องเว็บเยอะ แต่เพื่อนเค้าตื่น น้องเว็บก็ต้องตื่น เพราะห่วงเล่น ตื่นมาทั้งๆ ที่งัวเงียอยู่ มองดูแล้วก็ตลกดีเหมือนกัน แต่ก็ปล่อยให้เค้าตื่น เพราะให้เค้าตัดสินใจเอง ก็เค้าโตแล้วนิ ช่วงสายๆ หน่อย ก็กางเต๊นท์ ให้พวกเค้าเล่นกันอยู่ในบ้าน เหมือนไปตั้งแคมป์อยู่ในป่าที่ไหนสักแห่ง สนุกดี เค้าเล่นกันเสียงดังมาก ก็เต็มที่เลยแหละ ลงมาดูอีกที พวกเด็กๆ เอาหมอนสีขาว ที่วางไว้รับแขกที่โซฟา เอาลงมาเหยียบเล่น เห็นแล้วก็อดโมโหไม่ได้ เลยได้กำชับกับเว็บว่า ให้เก็บหมอน อย่าเอามาเหยีบบเล่น และขู่ไปอีกว่า ใครเหยียบหมอนจะเรียนไม่เก่งนะ บอกไปก็ไม่มีใครเก็บ

ก็เลยบอกว่าน้องเว็บนะแหละเก็บ หากเพื่อนๆ ไม่ช่วย วันหลังป๊าจะไม่ยอมให้เข้ามาเล่นในบ้าน พวกเด็กๆ ก็เลยจำใจต้องเก็บขึ้นมา แล้วก็ไปเล่นต่อ จากนั้น ห่างไปอีกสักชั่วโมง ลงมาดูอีกครั้ง ปรากฎว่า เหมือนเดิม หมอนลงมากองที่พื้น (คือเด็กพวกนี้ เท้าดำมาก แล้วมาเหยียบหมอนที่เอาเอาไว้นอนที่ห้องรับแขกซะดำไปหมด) ผมโกรธมาก ไม่รอช้า ไปหยิบไม้พาย (อันเล็กๆ ที่ใช้กวนขนม) และเรียกน้องเว็บมาด้วยเสียงอันดังลั่น

"ป๊าบอกแล้วใช่มั๊ยว่าไม่ให้เอาหมอนลงมาเหยียบเล่น" ว่าแล้วก็เอามือน้องเว็บมาตี ไปสามที (หมอนสามใบ) ตีไปแรงพอสมควรเลยแหละ ตอนโดนตีครั้งแรกก็ยังไม่ร้องไห้นะ คืออาจจะชาอยู่นะ ตีเสร็จ ก็เล่นกันต่อไป แต่ไม่ยอมเก็บหมอนแฮะ ทีนี้ ไม่ยอมเก็บหมอนอีก ก็เลยโกรธอีก เรียกน้องเว็บมาอีก แล้วบอกว่าไม่เก็บอีกใช่มั๊ย เลยเอามืออีกข้างนึงมาตีอีกสามที เท่านั้นแหละ ร้องไห้ กึ่งๆ หัวเราะ (หัวเราะ เพราะอายเพื่อน คงงั้นแหละ) เพื่อนๆ เค้าก็หัวเราะเว็บนะ รู้สึกโกรธมาก ที่เพื่อนๆ เค้าหัวเราะเว็บนะ เลยสั่งสอนไปว่า น้องเว็บ หากน้องเว็บเห็นเพื่อนโดนตี หรือโดนดุ น้องเว็บอย่างไปหัวเราะเยาะเพื่อนนะ เพื่อนเจ็บ ยังจะหัวเราะได้ยังไง แล้วก็หันไปสั่งสอนเพื่อนๆ ของเค้าอีกสองสามคน ในเรื่องเดียวกันนี้ เด็กๆ ก็ทำหน้าเข้าใจ และรับปากว่าจะไม่หัวเราะอีก เห้อ.. พอตีไปแล้ว มานึกถึงหน้าลูกที่โดนตี ร้องไห้ กึ่งๆ กับหัวเราะ มันทำให้เจ็บแปล๊บอีกแล้ว ทำไมเราต้องตีเค้าต่อหน้าเพื่อนๆ ด้วยนะ เพราะอารมณ์เรามันร้อนอีกแล้วละสินะ สงสัย และถึงตอนนี้ รับปากกับตัวเองว่า "ต่อไปจะไม่ตีลูก..ต่อหน้าเพื่อนอีกแล้ว" และจะไม่ดุต่อหน้าเพื่อนๆ ด้วย เพราะเค้าโตแล้ว ไม่ใช่เด็กแล้ว มีความอาย กลัวเสียหน้าเหมือนกัน ตกดึก.. เลยไม่ทำงานเลยวันนี้ ไปนั่งดูการ์ตูนกับเค้า นอนกอดเค้า และหลับไปด้วยกันตลอดทั้งคืน..

มีความสุขที่ได้กอดเค้าจัง แต่ก็อดเจ็บแปล๊บไม่ได้ ที่เห็นหน้าเค้าตอนโดนตีร้องไห้นั่นจริงๆ

ขอโทษนะลูก ป๊าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
รักลูกมากนะ... จากป๊า